می‌خوام این بار به حرف سید گوش بدم

هیچ نمی‌دونم خاتمی تصمیم درستی‌ گرفته یا نه. قضاوت درباره انصرافش از کاندیداتوری هیچ کار ساده‌ای نیست. به نظرم داستان خیلی‌ پیچیده تر از چیزیه که به نظر میرسه.این روزها خیلی‌‌ها بهش براشفته اند که با احساساتشون بازی کرده و یک بار دیگه مثل گذشته کم جراتی‌اش رو نشون داده. با اینکه من هم دلم ازش گرفته، خیلی‌ هم گرفته، اما یه چیزی ته وجودم هنوز بهش ایمان داره. از اونجا که اعتقاد دارم بیشتر از علاقه به سیاست، به ایران علاقه داره، توی کتم نمیره که خاتمی این تصمیم رو به خاطر خودش گرفته باشه -از روی ترس یا چه می‌‌دونم بی‌ حوصلگی برای قبول مسولیت یا از سر بیخیالی ، یا رخوت یا هزار انگ دیگه. بر عکس، بر این اعتقادم که کسی‌ که از قدم گذاشتن در راهی‌ که محتوم به پیروزیه سر باز می‌‌زنه، آدم از خود گذشته ایست. آدمیه که سنگ هاش رو با خودش سوا کرده و به خاطر آرمانهاش حاضره از نفسش بگذره. خاتمی هر اشتباهی‌ هم که در دورهٔ هشت ساله اش کرد، اما آقاجون انصاف بدین، ایران و ایرانی‌ رو دوست داشت. همین برای من کافیست که بهش اطمینان کنم. که شک نکنم که تصمیمش به خیر ایران بوده و نه به نفع خودش. نمی‌دونم چرا سکوتش منو به یاد سکوت مصدق در چند روز قبل از کودتای ۲۸ مرداد میندازه. سکوتی که اگر چه منجر به حذف خودش شد اما ایران رو از دست بیگانه حفظ کرد.

خاتمی بر خلاف سیاستمداران ایران، اهل نصیحت مردم نبود. فقط یکبار گفت به معین رای بدین. اون وقت همه مون شدیم اوستای سیاست؛ براش تره هم خورد نکردیم. آسمون به زمین بافتیم که خاتمی اله و بله تا این شد که هست. این بار دیگه نمی‌خوام ژست روشنفکر به خودم بگیرم و راه خودم رو برم. این بار می‌خوام به حرف سید گوش بدم. می‌خوام بهش اطمینان کنم. من میر حسین رو خوب نمی‌‌شناسم اما اگه خاتمی ناخدای اصلاحاته، خوب می‌‌دونه توی این گرداب مخوف چی‌ به صلاح ایرانه.

دلم خیلی‌ گرفته اما می‌‌دونم دل خود سید به اندازهٔ یه دنیا گرفته. سکوتش حتا گلوی من رو هم داره پاره می‌کنه. خدایا ایرانم را به تو می‌‌سپارم.