!"ای که بر پدرت "ولنتاین

یه چیزی که توی مملکت ما مد بشه مگه می‌شه جلوشو گرفت لامصب! از بس که "مستعد" هستیم ماشالا. یه روز همگی‌ کار و کاسبی رو تعطیل می‌کنیم و میندازیم دنبال خریدو فروش کارت `پنتاگونو` و `باترفلای` و چه می‌‌دونم `گولد کوست `. فرداش همه صف می‌‌کشیم که باشگاه بیلیارد باز کنیم. پس فرداش که شد همه مون یا باید `زارا ` بپوشیم یا `بوسینی`. امروزه روز هم که مردیم و موندیم باید `ولنتاین دی `جشن بگیریم.

من از همون روز اول هم این ولنتاین توی کتم نمی‌‌رفت. یه جوری که واقعا نمی‌دونم چه جوری بود باهاش مشکل داشتم. فکر کنم به نظرم `قرتی بازی` می‌‌اومد تا اینکه کم کم فهمیدم بابا جان یه چیزی که مال ما نیست مال ما نیست دیگه. بعد تر هم فهمیدم که موضوع اصلا از نظر فرهنگی‌ مشکل داره و یه جورایی مصداق همون `تهاجم فرهنگی` معروفه. (به این نوشتهٔ گذشته‌ام نگاه کنید). خلاصه که لعنت بر پدرو مادر اون کسی‌ که تخم لق این ولنتاین رو توی دهان ما انداخت که هم بودنش درد سره و هم نبودنش.

امسال بعد از سالها برگزاری شکسته و بستهٔ روز ولنتاین -که همون هم همراه بود با بی‌ میلی- با عیال مربوطه قرار گذاشتیم که برای پاسداری از فرهنگ اصیل پدری، هیچ کاری به حضرت مستطاب ولنتاین نخواهیم داشت و بجاش یه روز مشابه در فرهنگ ایرانی‌ مثل `مهرگان` و یا `اسپندارمز ` رو جشن میگیرم. کلی‌ هم حرف خوب به هم زدیم که عشق بزرگتر از اونه که بشه توی یه روز جشن گرفتش و برای آدم عاشق هر روزی از روزگارش یه جشنه و از این طور حرفا. همه چیز خوب بود و هر دو خوشحال تا اینکه در شب ولنتاین برای خرید بلیط یه کنسرت ایرانی‌ در ماه آینده از خونه زدیم بیرون. مثل همیشه خوشحال از اینکه دست در دست هم داریم راه افتادیم و مشغول صحبت شدیم. وارد مترو که شدیم حس کردم جمعیت از همیشه بیشتره و مردم پر جنب و جوشتر. یه هیجان نامرئی کاملا محسوس بود. در میان جمعیت پر بود از رنگ قرمز. مردم همه شیک پوشیده بودند و به طرف معشوق در حرکت. به قطار مربوطه رسیدیم و کنار هم نشستیم. وقت خوبی‌ بود که از سر فرصت مردم رو بالا و پایین کنیم و ببینیم هر کسی‌ چند مرد عاشقه. هر کسی‌ بسته به وسعش یه چیزی به دستش بود. یکی‌ یه دست گل بزرگ و پر زرق و برق و یکی‌ هم یه تک شاخه گل قرمز، یکی‌ یه قلب بزرگ و یکی‌ یه کادوی خوشگل. همونطوری که دست همو گرفته بودیم یه هو یه حس خفگی بهم دست داد. مطمئنم هر دو مون دلمون می‌خواست که امشب یه همچین کادویی منتظر ما هم بود، درست مثل بقیه. مثل این بود که به عمد، خودتو از بقیه متمایز کردی و یه خوشی‌ رو به خودت محروم کردی. توی فاصلهٔ همون دو ایستگاه کلی‌ فکر از توی سرم گذشت. که آیا ما واقعا برندهٔ این بازی هستیم یا اینکه زاییدیم؟ که آیا ما خوشبختیم که فرهنگ غنی داشته ایم یا بدبخت؟ و هزار آیا یه دیگه که اگه مسیرمون طولانی‌ تر بود واقعا حالمو کور میکرد. هر دو آب گلویی قورت دادیم و بدون اینکه به روی همدیگه بیاریم پاشدیم و از مترو بیرون اومدیم. اشکال نداره، به یاد حرف‌های قشنگی‌ که در مورد تصمیممون به هم زدیم افتادم و نفسی تازه کردم.

بعد از اینکه بلیط کنسرت رو خریدیم چون تا خونه مامان چند قدمی‌ بیشتر راه نبود، گفتیم بریم یه احوالی بپرسیم. وارد که شدیم مامان طبق معمول مشغول چت کردن با بابا از ایران بود. بابا که متوجه شده بود من اونجا هستم نوشت که چند مرتبه از دیروز زنگ زدن و من جواب ندام. منم که اعلام بی‌ خبری کردم، بابا برای مامان نوشت که برام offline گذشته و برم چک کنم. توی این فکر بودم که لابد چه کار مهمی که این همه سفارش می‌کنن که یه هو تلفنم زنگ زد. بابا بود. بد از سلام و احوال پرسی‌ و گزارش روزانه، بابا گفت که یه کاری باهات دارم. امر بفرمایید. بابا جان به مناسبت ولنتاین، سفارش چند شاخه گل رز "قرمز آتشین" دادند برای مامان و خواهرم و عیال مربوطه!! ما رو می‌‌گی! باور نمیکردم چه بالایی‌ داره سرم میاد. پرسیدند کی‌؟ امشب میتونی؟ مات و مبهوت جواب دادم چشم، فردا انشالا چک‌ها رو می‌‌گیرم.

فردا که شد، مطیع امر پدر، به تعداد سفارش شده برای خواهرو مادر و عیال مربوطه از طرف پدر، رز‌های سرخ آتشین رو گرفتم. پای صندوق هر چی‌ پایمردی کردم و محاسبه کردم، دیدم جور در نمی‌‌یاد از طرف بابا برای عیال گل ولنتاین بخرم اما از طرف خودم با دست خالی‌ یه لبخند عاشقانه تقدیم کنم. این بود که پشت به عهد و پیمان کردم و بند رو به آب دادم و لطمهٔ مربوطه به فرهنگ رو وارد کردم و یه دست گل لاله قرمز آتشین به نشانه عشق سوزان برای عیال مربوطه خریداری نمودم.

اما لعنتی موضوع به همین سادگی‌ هم تموم نشد: هم از خوشحال کردن عیال خوشحال بودم و هم از شکستن عهد سر افکنده. ‌ای که بر پدرت "ولنتاین"! هم بودنت مایهٔ درد سره و هم نبودنت.

فکر کنم که فقط خدا بدونه که به چه علت به فرهنگ باستانی مون می‌‌گیم فرهنگ پدری؟