Bush: from a shameful arrival to a shameful departure

Early morning - Jan 20, 2009 - Obama's inaguration - Washington Memorial

President bush accomplished his eight-year disgracefull presidency with a speech in Texas while he was awfuly drunk and could barely stand still without holding to his wife; Click here.

Four years ago, on his 2005 inaguration day, he not even close to being welcomed by the public opinion. CNN could not hide the extensive voices of people shouting "fuck Bush"; click here and here.

And lastly, in his 2001 inagiuration after faking the election results in Texas against Al Gore, not even he did not take the famous walk but also was welcomed by eggs trown to his motorcade; click here.

He descent the steps of publicity from the moment he took oath. A journey from shame to shame! Congradulations Mr. President! The world is blessed for not seeing you again.

America so beautiful?

چند وقتیه که مبهوت قدرت نفوذ فرهنگ غرب (بطور خاص آمریکا) در فرهنگ‌های دیگه بودم. جالب اینجاست که نه فقط آمریکا دوست داره دنیا رو به سمت آمریکایی‌ شدن پیش ببره، بلکه انگار مردم دنیا هم از این حرکت راضی‌ هستن. آخه چطور ممکنه؟ آیا ممکنه که مردم متوجه نباشند که بابت این تمایلشون در حال پرداخت بهائ سنگینی‌ هستند؟ به ازای اقتباس هر گوشه‌ای از فرهنگ بیگانه، باید برای همیشه یه گوشه از فرهنگ بومی رو به فراموشی سپرد.

سال به سال و روز به روز به روز حس می‌کنم که فرهنگ آمریکا به قلب فرهنگ‌های بومی دنیا نزدیکتر می‌شه و این بیماری رو مهلک تر از گذشته میکنه. فقط در همین یکی‌ دو سال گذشته شاهد ورود بسیاری از عادت و رسوم آمریکایی‌ بودیم اما امسال چیزی دیدم که قبولش وگهن سخت بود و ندا از عاقبتی غمگین میداد. بسیاری از مغازه‌ها در ایران به مناسبت سال نوی میلادی و کریستمس به شکل خاصی‌ آرایش شده بودند و عجیب تر اینکه در facebook یا orkut میدیدم که مردم ایران برای اولین بار برای هم پیغام تبریک سال نو و تبریک کریستمس گذاشتن. برای دیدن عکسها به اینجا نگاه کنید.

عکس‌ها فوق العاده اند! اما در پس این زیبایی یه غصهٔ پنهانی وجود داره و اون همه گیر شدن فرهنگ غرب در همه جای دنیاست. همه چیز و متاسفانه همهٔ فرهنگ‌های غنی تحت تاثیر تبلیغات و فرهنگ “آمریکایی‌ شدن” به شتاب در حرکت هستند و این ما هستیم که با چشمان بسته نقش اسبهایی رو بازی می‌کنیم که مرکب “تهاجم فرهنگی‌” رو پیش میبریم.

کریستمس یه عید زیبا و بسیار قابل احترامه. برای هموطن‌های عزیز مسیحیمون بر پا داشتنش بسیار زیبا و واجب هم هست. اما نه برای سایرین به طوری که کم کم تبدیل به فرهنگ غالب مردم و غربزدگی بشه.

امروز متاسفانه خیلی‌‌ها توی ایران (و همه جای دنیا) مناسبت‌هایی‌ رو جشن میگیرن که مال خودشون نیست: ولنتاین دی، هالوین در کودکستان‌های ایران، و کم کم تنکس گیوینگ دی. من مخلأف این نیستم که خوبی فرهنگ‌های مختلف در هم جذب بشن اما چرا فقط خوبی فرهنگ آمریکاست که این روزا همه جای دنیا مطرحه؟ ناراحت کننده اینه که به عنوان مثال ما در فرهنگ ایرانیه خودمون هم روز عشق داریم و هم روز تنکس گیوینگ و هم به نویی‌ هالوین (مراسم سیاه بازی و قاشق زنی نزدیکی عید نوروز) اما هیچکدوم از این‌ها رو به جا عا میاوریم و چسبیدیم به نسخهٔ آمریکایی‌ همه چیز.

امیدوارم در پس انجام دادن هر کاری همیشه کمی‌ تامل کنیم و بخصوص بچه‌ها رو در کنار این مراسم واقعا زیبا آشناتر کنیم به فرهنگ‌های بومی خودمون.

امیدوارم سال ۲۰۰۹ میلادی برای همون ساله پر باری باشه، بخصوص برای هم وطن‌های مسیحی‌ که گلی‌ به گلستان ایران زمین هستند و به بودنشن مفتخریم.

Dear Mr. Obama,

5457 Yonge St.
North York, ON

January 21, 2009

Dear Mr. President,

I had to make this confession or I had blasted. As much I am glad for you, I truly am jealous. I don't think I envy you for where you are, I envy you for the successes you have achieved. You have been the sole constructor of your Career; totally on your own. That's admirable.

I actually dislike you Mr. Obama. You remind me of my sluggishness. I am jealous. I wish I was as productive. I will not let it be like this. I will try. I will prove it.

I truly appreciate your time.

Best wishes for a prosperous presidency.

Ardavan M.

p.s. I am glad that you even deserve to be where you are.